Ik krijg een telefoontje. Mijn hart staat stil, mijn hand verkrampt, en een seconde denk ik, ik hang gewoon op. Doe net alsof dit telefoontje nooit is geweest. 

Ik wil dit nu niet horen. Ik wil niet dat zij er nooit meer is. Ik wil geen afscheid nemen van dat wat was. Ik wil dat alles is zoals het was. En nog meer dan dat, ik wil dat het beter was dan dat het was. Nog meer diepgaande gesprekken, nog meer lachen, nog meer reflecties over het leven, elkaar inspireren voor de toekomst, nog meer …..

Ik voel de weerstand tegen accepteren dat het hier nu stopt. Dat mag niet en kan niet. Waarom zij? Waarom nu? WAAROM?

We worden helaas vaak in het leven geconfronteerd met een situatie waarvan je denkt, dit wil ik niet. Dit kan niet. Dit mag niet. Een naaste engel die weg vliegt, een dierbare die overlijdt of een geliefde waarmee je niet verder kan. 
Je slikt en nog een keer. En dan barst er inwendig een bom. En wordt je een speelbal van emoties. Alsof je in een flipperkast zit, schiet het alle kanten op: verdriet, onvermogen, tekort schieten, falen, boosheid en terug naar diep verdriet. 

Je laat je er in gaan, een paar uur, paar dagen of misschien een paar weken. Maar dan klopt de dagelijkse realiteit op onze deur met de vraag om het los te laten. Los van dat wat er was en er niet was. Los te laten van de speelbal te zijn. 

Maar hoe doe je dat? En hoe laat je los zonder de persoon te niet te doen of de situatie. Hoe laat je los vanuit koesteren, vanuit je hart? Hoe laat ik eigenlijk los? Het klinkt zo verdomd makkelijk maar als je in de pijnlijke situatie lijkt het hocus-pocus.
De key zit in om niet in de weerstand te gaan, het verzet. In gedachten en gevoelens als: dit mag niet, waarom hij/zij/ik, waarom gebeurt dit nu, waarom? Het zit in volledig omarmen van de situatie. Acceptatie. Dan mogen de tranen, de boosheid en het verlangen er zijn als het komt.

Ik weet het: AU! Maar wat gebeurt er als je die pijn toelaat in je hart en je ziel. Het verzacht. Het mag er zijn en stopt daarmee met op je deur beuken want die heb je wagenwijd opengezet voor de pijn.

“Acceptatie is niet hetzelfde als opgeven of onverschillig zijn. Acceptatie is de waarheid de ruimte geven.” 
Annemarie Postma – Leven in Acceptatie

Er volgt stilte, ruimte voor een (innerlijk) gesprek en daarmee ook ruimte om de pijn om te vormen tot koestering. Als een Alchemist die lood in goud omvormt. In koestering kun je zien wat er was en ook wat er nu is. Welke inzicht en wijsheid deze situatie je geeft. 

Als je het gevecht tegen de situatie of de persoon opgeeft dan is er licht. En daarmee zet je die persoon ook in het licht in plaats van de duisternis. 

<3