Ooit heeft mijn moeder mij in een tussendoor gesprek verteld dat ik zeker wel 3 kinderen zou krijgen en zeker zou gaan trouwen. Schaapachtig zat ik te lachen. Nog maar 22 jaar oud en nog lang niet klaar voor een relatie, laat staan voor kinderen. Ik heb mijn rugzak gepakt en ben alles gaan doen wat ik wilde. Reizen, feesten en vooral genieten.

Nu ik 40 ben en terugkijk, is het wel heel snel gegaan (hoor lachen over m’n schouder).

Zo gelukkig met mijn eerste dochter, zo’n mooie schat, ik kon het bijna niet geloven. Het moederschap was voor mij zo’n makkie.

Maar toch mistte ik de echte liefde in mijn leven. Na een mislukte relatie waarin ik heel veel had geleerd, ben ik stil blijven staan bij wie ik eigenlijk was. Waarom altijd die mannen met wie het niet klikte? Of die het net niet waren. Neem ik wel de juiste beslissingen?

Ik geloof dat deze pitstop mij heel veel heeft gebracht. Nadenken over jezelf doen we toch elke dag? Maar echt nadenken over wie ik was en terug te kijken naar wat ik fout of anders kon doen, deed ik niet.

Ik ben zoveel mogelijk alle dingen die me stoorden aan mezelf, gaan bekijken. Stelde mezelf vragen zoals: hoe kom ik over in een relatie? Wat voor een man wil ik voor me zien en vooral: wat zoek ik in een man? Wat voor een man kan mij levenslessen geven? Wat wil ik delen met hem? Wat zit mij nog in de weg?

Een relatie is een onderneming die je kan breken en je kan laten groeien en waarvan je kunt genieten en vooral ook aan moet werken. Maar het belangrijkste vind ik dat ik mij vrij voel met mijn liefde en genoeg tijd heb om ook van mijzelf te houden.

Na al die jaren en na al die vragen te stellen aan mezelf, kon ik eindelijk van mezelf houden. Huilen moest ik, van geluk. Eindelijk kan ik gelukkig zijn met wie ik ben. Vooral niet huilen van geluk om anderen, maar de liefde voor mezelf gaan inzien.

Ik kreeg een geweldig cadeau en dat is de man die al 3 jaar zat te loeren op mij en ik op hem..

Nu zijn we verder met drie kinderen, een groot gezin. Wie had dat gedacht: ik, en nog 2 kinderen erbij? Mijn moeder wist het al en zit nu te lachen.

Trouwen? Wie weet…

Nu mag ik delen… ook omdat ik van mezelf hou.