Wat zou jij doen als het je laatste dag buiten was? Waar zou je naar kijken, wie zou je groeten?

Ik dacht hieraan terwijl ik in de taxi zat. Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik mijn hand op de schouder leg van mijn 81-jarige buurman die naast de bestuurder zit. Front row, in een ritje langs bekende wegen en plekken.
We zijn onderweg naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis voor zijn laatste keer bestraling. Niet voor verbetering maar voor verzachting van pijn van de botkanker die in een enorm rap tempo zijn lichaam overneemt. 

Die 6 trappen naar de buitenwereld, 20 stappen naar de voordeur, schoenen aantrekken… Alles brengt hem buiten adem. Eenmaal buiten, een onderneming die twintig keer zo lang duurt als normaal, zet ik hem omgekeerd in zijn vers aangeschafte rollator. Hij tilt zijn benen iets op en al hobbelend over de klinkers duw ik hem voort richting de taxi die 30 meter verderop staat te wachten. De auto ronkt vol ongeduld omdat het tempo van mijn buurman niet meer van deze wereld is waar alles wordt gemeten aan tijd. 

De omgeving schuift aan ons voorbij door het raam. De Wibautstraat met haar lange bomenrijen. Bellende mensen die op het trottoir voortsnellen. Een lachend kind achterop de fiets. Een knetterende Harley Davidson. Een kibbelend stel in de auto naast ons. De gladde gebouwen van de Zuid As. De stromen auto’s, fietsers, voetgangers, kantoren vol mensen…alles lijkt zijn eigen leven te hebben. 

Daar, achter mijn buurman die in zijn laatste we(e)k(en) van zijn leven is, realiseer ik me dat in het dagelijks leven we door rollen. Kantelen van situatie naar situatie. We doen omdat we vinden dat we moeten doen, omdat er van ons verwacht wordt. We passen ons aan, stressen over tijd, geld, over wat anderen over ons denken. Over alles wat we denken nodig te hebben om gelukkig te zijn. Over wat ons overkomt, of nog beter over wat ons kan overkomen. 

Maar wat zou je doen als je realiseert dat dit je laatste moment is? Je grootste glimlach geeft aan die voorbijganger alsof het de laatste persoon is die je ziet. Elk moment de aandacht geeft alsof het de laatste keer is? Heel even bewust bent van het moment. 
Je ruimte creëert om dankbaar te zijn? En verlangens ombuigt in een diepe dankbaarheid voor dat wat er al is. Dat we niet continue hoeven door te rollen om ergens te zijn. Maar ook af en toe kunnen stil staan in een drukke winkelstraat, om ons heen kijkend met een glimlach over alles wat er ‘gewoon’ is. Onbevreesd, vrij van alles wat we moeten en vol overgave aan het moment.

De woorden van William W. Purkey drijven naar boven…

You’ve gotta dance like there’s nobody watching 
Love like you’ll never be hurt 
Sing like nobody is listening
And live like it’s heaven on earth 

We stappen uit bij het ziekenhuis. En terwijl ik naast hem schuifel richting de grote draaideur, zegt hij: “Hebben we wel betaald voor de taxi”? Ik antwoord: “nee…rennen”! 
Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. Ik proef de overgave aan het moment.
In stilte bedank ik hem voor de wijsheid die hij me meegeeft. Misschien is overgave wel de grootste les die het leven te bieden heeft. Overgave aan alles wat is, alles wat je bent en wat er op je pad komt.