Het nieuws dreunde vrijdagavond mijn netvlies binnen. Mijn hart. Mijn ziel.
Ik rondde af in de studio van Massage Marin, had net iemand met een grote glimlach de deur uitgelaten, toen de eerste berichten binnen stroomden. Verschillende schietpartijen in Parijs, de stad van de Liefde. Is iedereen veilig? Ik check mijn lokale vrienden via Facebook.
In de volgende uren krijg ik berichten dat zij veilig zijn maar dat voor vele, vele stadsgenoten de gebeurtenissen fataal zijn.

De dagen erna verbaas ik me over de berichtgevingen. En misschien nog wel meer over de reacties op social media hierover. Velen willen hun mening ventileren. Over vluchtelingen. Over islam. Over onveiligheid. Zou het er mee te maken hebben dat dit zo dichtbij ons eigen veilige leven in Nederland komt? Dat wij de controle lijken te verliezen? Dat onze samenleving opeens veel fragieler lijkt dan dat we dachten? Dat deze ongekende acties van haat tegen onze Westerse samenleving angst in grote proporties voedt?
En tegelijkertijd lees ik ook over hoe mensen zich verenigen. Dat gelijk na de aanslagen mensen hun deuren openstellen via #porteouverte, taxichauffeurs hun meters uitzetten, mensen zich verbinden in de heftigheid van het moment.

Op Facebook komt een prachtig bericht voorbij van een jonge vrouw die de gruwelen van het Bataclan Theater overleefde. Haar woorden zijn met grote zorgvuldigheid geschreven. Over de gruwelijke ervaring van een survive-ster. Maar ook over liefde voelen als je de dood in de ogen kijkt. 

Met zoveel kracht:
“Toen ik lag te wachten op de kogel die een einde zou maken aan mijn 22-jarige leven, zag ik ieder gezicht voor me waar ik ooit van heb gehouden. En ik fluisterde “ik hou van je,” steeds weer.” En ook: “Ik wenste dat mijn geliefden zouden blijven geloven, in het goede van de mens.”
Hier vindt je de hele tekst.

Mijn ogen vullen zich. Dit raakte mij zo diep. Het deed me beseffen dat we in elke gebeurtenis een keus hebben. Een keuze om te reageren vanuit angst of liefde. Als je daar ligt, met de dood in de ogen, dat je dan er voor kiest om woorden van liefde te fluisteren. Dat je op zó’n moment de liefde kunt benoemen.

Dit is een grootse les voor elk ander moment in ons leven. Om te spreken vanuit ons hart, vanuit liefde. Het is onze opdracht én uitdaging tegelijkertijd. Als wapen tegen welke angst of angstzaaier dan ook. Vanuit de wetenschap dat angst en haat alleen maar meer leidt tot verdeeldheid en afgescheidenheid.
Het is de liefde die verzacht en verbindt. Met de ander, met het leven, door alle pijn heen. En verlicht alles wat met angst te maken heeft.

Of in de woorden van Martin Luther King Jr:
“Darkness cannot drive out darkness; only light can do that.
Hate cannot drive out hate; only love can do that.”